Asielzoekers Markelo: Geen criminelen

Het Twentse buurtschap Herike-Elsen wordt verscheurd door angsten en verwijten. De lokale bevolking voelt zich bedreigd door de inwoners van een asielzoekerscentrum. Maar zij zijn zich van geen kwaad bewust. „Wij willen hier slechts overleven.” 

„Wij zijn geen criminelen”, zegt Artiush (28) uit Georgië over de inwoners van het asielzoekerscentrum(azc) in Markelo. Hij reageert op klachten van omwonenden over bedreiging, intimidatie en diefstal door inwoners van het azc. Meisjes zouden worden achtervolgd, fietsen worden gestolen en er zou drugs worden gebruikt op het schoolplein. Arthiush, die al twee jaar in het azc woont, kan zich dat nauwelijks indenken.

Ergste
Het ergste dat hij kan bedenken is dat hij wel eens te hard praat als hij telefoneert en dat kinderen soms de dieren wat te eten geven. „Dat mag dan niet, maar het zijn kinderen. Dus ach.” Hij kan moeilijk geloven dat er werkelijk tachtig incidenten zijn geweest, zoals een speciaal actiecomité van omwonenden beweert. „Als ik gewoon een wandeling maak in de omgeving is dat zeker ook een incident”, zegt hij sarcastisch.

Mede door de klachten hangt de toekomst van het azc aan een zijden draadje. De klagers willen het liefst dat de deuren voor altijd worden gesloten. Dat schiet de Armeense Armine(28) in het verkeerde keelgat. „Mijn dochtertje vroeg ooit aan mij: is het azc mijn huis? Ik zei: ja, hier wonen wij. Maar toen werden we overgeplaatst naar Markelo. Nu zou ik weer moeten verhuizen? Ik leef al met zoveel spanning. Dat wordt dan alleen maar erger.” Ze snikt even en een traan rolt over haar wangen. „Waarom straffen de omwonenden mij voor iets dat een klein aantal mensen zou hebben gedaan?”

Bedreigd
Dat gevoel overheerst ook bij anderen en de grootste vraag is daarom: waarom gaan ze niet naar de politie als ze zijn bedreigd of als een fiets is gestolen? Want zo hoort het toch? Dat is ook de opstelling van de leiding van het azc: binnen de poorten zijn wij verantwoordelijk, maar daar buiten moet je met klachten bij de politie zijn.

Asielzoekers zeggen ook niet altijd vriendelijk benaderd te worden door de lokale bevolking. Mensen kijken ze niet op een prettige manier aan, blokkeren de weg of roepen ‘jij bent zwart, jij mag niet in dit land komen’. Ghazar (50) uit Armenië zegt zelfs een keer met stokken te zijn geslagen door een groep jonge mannen toen hij op de fiets zat. En Armines dochtertje werd van de schommel gestuurd met de mededeling ‘dat die niet voor mensen uit het asiel was bestemd’. „Dat is allemaal discriminatie”, vat Artuish samen.

Toch is het Artuish die zich even later, ondanks zijn bedenkingen over de waarheid van de incidenten, tot de omwonenden richt: „Mijn excuses. Als het werkelijk is gebeurd. Mijn excuses.”

Lees ook:
- Asielzoekers zorgen voor overlast