Leeuwarden - ,,Sommige mensen gaan echt in je hart zitten.” De stem van Marianne Kist van Loon (64) stokt heel even. Zij is interim-coördinator van het Tracingteam bij het Rode Kruis in Leeuwarden. Dat helpt vluchtelingen in Nederland zoeken naar hun familie in het land van herkomst of elders in de wereld.
De vrijwilligers gaan uiteraard niet zelf op pad, maar helpen bij het invullen van de noodzakelijke formulieren die via het hoofdkantoor in Den Haag worden verzonden naar het internationale kantoor in Genève. Die zet de zoektocht op touw.
Marianne ondervindt wekelijks hoe mooi, maar ook hoe mentaal zwaar het vrijwilligerswerk is. ,,Ik sprak laatst twee Irakese jongens, tieners nog, alleenstaande minderjarige asielzoekers uit de opvang in Drachten. Zij zijn op zoek naar hun familie in Irak. Die twee zijn heel clever en ik kon alleen maar denken: blijf in Nederland. Wij kunnen jullie later heel goed gebruiken.”
Heel even kwam ze in de verleiding om de jongens in huis te nemen. Ze sprak er zelfs met haar man over, die het haar ontraadde. Hij had gelijk, weet ze. ,,Je moet gewoon sterk in je schoenen staan wanneer je dit als vrijwilliger wilt doen”, zegt ze. ,,Het is mentaal zwaar werk. Je hebt toch te maken met mensen met een trauma. Elke woensdag tussen negen en één uur moet het gevoel helemaal open om de verhalen van de vluchtelingen aan te horen, maar daarna moet je de knop ook weer kunnen omzetten, want het is niet goed wanneer je dit werk mee naar huis neemt.”
Het Tracingteam in Leeuwarden is naarstig op zoek naar vrijwilligers. Marianne wil met haar verhaal zeker geen potentiële kandidaten afschrikken. Ze wil ze alleen een realistisch beeld schetsen van het werk. Zelf zit ze sinds twee jaar bij het team en wekelijks helpt zij, samen met twee stagiaires, ongeveer drie vluchtelingen op weg. Dat moeten er zes worden, zegt Marianne. De wachtlijst is lang: wie zich nu meldt kan pas in januari worden geholpen. ,,We helpen ook meisjes die uit de handen van een vrouwenhandelaar zijn ontsnapt.”
Er zijn een paar manieren waarop het Tracingteam van het Rode Kruis de vluchtelingen in contact brengen met hun familie. Een daarvan is via Red Cross Message. ,,Dat is vergelijkbaar met de postbode”, legt ze uit. ,,De vluchteling heeft wel een adres van zijn familie in een ander land. Hij schrijft zijn verhaal op het formulier en dat wordt dan bezorgd op het adres. Op de achterkant is ruimte voor een antwoord.”
Spoorloos
Daarnaast is er het opsporingsverzoek. ,,Dat doet een beetje denken aan het televisieprogramma Spoorloos”, zegt Marianne. ,,Dan komen er bijvoorbeeld mensen bij ons die tijdens de vlucht naar Nederland van hun familie zijn gescheiden. Ze hebben geen idee waar de anderen zitten. Die proberen we dan door het noteren van uiterlijke kenmerken via het internationale netwerk van het Rode Kruis te vinden.
Of ze zijn inderhaast vertrokken en hebben geen afscheid kunnen nemen van hun familie. Vaak wonen ze in een gebied zonder straatnamen. Dan zoeken we via Google Earth naar het gebied en hopen via herkenbare riviertjes of paden de plek bij benadering te vinden.”
Jaarlijks worden er ongeveer 150 berichten verstuurd. Slechts in tien gevallen wordt er iemand teruggevonden. Marianne: ,,Dat zijn er helaas niet veel.”
* Potentiële vrijwilligers kunnen bellen met (058) 2124408 of
kijken op www.rodekruis.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten